Zoals u merkt ademt deze website vooral hippische sfeer.

Hieronder een column over de paardensport en hoe deze eruit wereld ziet door de ogen van een “Hobbyruiter.”

De hobbyruiter.

 

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Of waar.

Dit “column” is gebaseerd op een gesprek wat ik laatst had met iemand had.

 

Of ik nog gestart was met mijn paard.

Nee , ik ben niet meer gestart.

O. Tja… Jij bent ook eigenlijk meer een hobby ruiter toch?

 

“Hobby ruiter?”

Ik voelde me een beetje beledigd. Een hobby ruiter? Als in recreatie ruiter? Amateurruiter?

Dagen later spookten deze woorden nog door mijn hoofd. Waarom ik niet gevraagd heb hoe hij dat bedoelde?

Ik kwam afscheid nemen. Door de drukkende sfeer weet je niet goed wat te zeggen. En bovendien. Was hij wel helder? Hij kreeg veel medicatie..

 

Ik was verbaasd door deze opmerking. Ik ben geen hobby ruiter. Ik ben bloedserieus. Ik rijd Z1, train elke dag serieus. Alles moet kloppen, de voeding, huisvesting, alles.

Ik geef zelf les en ben hier verschrikkelijk gedreven in.

Ik werk al vanaf kinds af aan in de paarden en werk op een van de meest gerenommeerde paardenhouderij bedrijven van Nederland.

 

Hobby ruiter??

 

Ik heb een lange weg afgelegd voor ik de status van het hoedje bereikte. Zo lang dat toen het eindelijk zo ver was het hoedje inmiddels was afgeschaft.

Ik kreeg mijn paard als 3 jarige. Ik zou hem zelf opleiden. Helaas bleek hij een enorme brokkenpiloot en zat deze opleiding vol hindernissen als kinderziektes, virussen en blessures tot aan een botbreuk aan toe.

Al die jaren staarde ik me blind op 1 doel. Ik MOET Z rijden. Dan ben je een echte ruiter, Dan word je serieus genomen. De vele blessures ontmoedigden me.

Ik werd aan alle kanten in gehaald door stalgenootjes en vrienden wiens paarden nooit wat mankeerden en me voorbijschoten naar het Z. 

Het ergste wat er kan gebeuren gebeurde. Ik raakte het plezier in het rijden compleet kwijt. Ik wilde mijn paard verkopen en stoppen. Zelfs toen hij inmiddels niks meer mankeerde. Ik kwam er niet meer uit. Ik zat op een totaal andere golflengte als mijn paard en was niet in staat om hem ook maar nageeflijk te rijden, terwijl we inmiddels M2 geklasseerd waren.

Toen besloot hij zich met mij te gaan bemoeien. Of ik dat zelf ook wilde had ik weinig over te zeggen. Hij kon mijn “geklooi” niet langer aanzien. Nee voorlopig geen wedstrijden voor jou. Ga eerst maar weer eens leren rijden.

 

Ik weet niet wat er is gebeurd. De klik? Een van de honderd verschillende manieren om Rome te bereiken die net even anders was? Of gewoon zijn grote mond?

Hij kreeg mij eruit, uit die negatieve cirkel, en veranderde mijn kijk op het paardrijden.

Toen ik voor de eerste keer Z1 startte en met 219 punten en een eerste plaats naar huis ging sprak hij; “ ik heb nog nooit mee gemaakt dat iemand die een half jaar geleden zo de weg kwijt was en nog geen B proef kon sturen ineens zo rondrijd en Z start.”

Nu later realiseer ik me dat hij onbewust mijn doel had bijgesteld. Eerst het plezier in het paardrijden terug vinden, de rest komt dan vanzelf.

 

“Hobby ruiter?”

Een groot paardenman sprak altijd zoals hij zelf ook altijd geleerd heeft, “de appuyementen en de wissels zijn er niet voor ons of de winstpunten, maar om ons paard te verbeteren.”

Ik was dit compleet uit het oog verloren. Ik oefende mijn appuyementen en travers alleen nog maar voor mijn proeven, niet omdat ik bewust bezig was mijn paard te verbeteren.

Na een half jaar back to basic en daarna een aantal keer Z1 gestart te hebben ebde de wedstrijd drang weg. Terwijl ik me had voorgenomen na het behalen van het Z zou proberen hoe ver ik kon komen.

 

“Een hobby ruiter?”

Ik ben nu eindelijk Z en eigenlijk interesseert dit me niet meer zo, evenals de wedstrijden.

Ik rijd een overgang, een tempowisseling, een schouderbinnenwaards of een appuyement met een doel. Mijn paard nageeflijker maken, of meer laten dragen. Of leniger maken.

Ik krijg er een kick van als ik mijn paard een rondje speciaal kan laten draven. Omdat dit vorige week nog maar een half rondje lukte. Of als mijn paard ineens een paar passen een bizar ruime beweging laat zien, of een subliem appuyement loopt.

 

De echte magie gebeurd tijdens de gewone ritjes. Niet in een proef. Ook weer de wijze woorden van een groot paardenman. “In een proef moet alles op een vooraf bepaald moment op een vooraf bepaalde plek gebeuren.” Of je paard nu optimaal is of niet. Als hij dat in de training niet is rijd je gewoon een paar meter door en sluit je nog iets verder door, of wat er dan ook moet gebeuren om de oefening zo goed mogelijk uit te voeren. En dan gebeuren de mooiste dingen.

 

“ Een hobby ruiter.”

Nu stap ik elke dag met veel plezier op mijn paard en zie ik er naar uit om lekker te gaan rijden. Om ons elke dag weer een beetje beter te laten worden en naar een hoger niveau te tillen. Maar niet voor de wedstrijden, de winstpunten of de ererondes op de rechterhand. Maar omdat ik het leuk vind.

 

Ja ik ben een hobby ruiter. Zijn we dat niet allemaal? Want is dat niet de reden waarom we ooit zijn gaan paardrijden? Of we nu recreatief rijden of wedstrijden. Het gaat om het plezier. En dat heeft hij mij weer laten inzien. Hij gaf mij mijn hobby terug. Hij bedoelde dit niet negatief, maar als een compliment.Ik ben een hobby ruiter. En daar ben ik trots op.